FORGEN

Witam

Bardzo rzadko zdarza się znajomym genealogom mieć wśród najbliższych przyjaciół tak znamienitych Jubilatów.
Grzechem byłoby nie skorzystać z okazji i nie obwieścić środowisku historyków rodzinnych, że dnia 30 marca 2014 roku Szanowni Państwo Anna i Jerzy Gaborowie obchodzą 50 Rocznicę zawarcia związku małżeńskiego.

To piękna para, mądra i dobra. To wspaniali genealodzy wspólnie pracujący nad rodzinnym drzewem, spisujący dzieje rodziny i historię jej wciąż tworzący. To wypróbowani, niezawodni przyjaciele.

Aniu, Jurku życzę Wam wszystkiego co najlepsze Bądźcie razem i blisko nas jak najdłużej

Z wyrazami szacunku
i życzenia dalszych radosnych chwil dla Ani i Jurka w tym dniu Złotych Godów śle Helenka z Wrocławia.

Przez wszystkie lata wspólnego życia małżeńskiego trwacie ze sobą złączeni jak korzeń z drzewem,
( w tym genealogicznym też) z którego gałąź waszej miłości wyrasta.
Takiego trwania przez następne lata,optymizmu, entuzjazmu w każdym dniu
i miłości wciąż płomiennej co rozbije każdy mur.
Tego Wam życzy z całego serca Donata

Aniu Jerzy,
Duzo szczescia na przyszlosc !!!

Bozenna

Dolaczam sie do zyczen! Samych dobrych i pieknych chwil przez wiele jeszcze wspolnych lat!
Z wyrazami szacunku - Grazyna

To mamy pierwszy taki jubileusz na naszym forum!!!
Od administracji i życzenia

Kochani, bardzo dziękujemy za życzenia i gratulacje.
Powiem Wam, że to całkiem przyjemne być uznanym i kochanym przodkiem i jeszcze do tego żyjącym. Cieszymy się, że dobry Bóg dał nam trochę czasu, żeby się nacieszyć, patrząc na dwa pokolenia, które stworzone zostały za naszym pośrednictwem. Nie zmarnowaliśmy czasu i teraz mamy się z czego cieszyć. Mamy trochę pracy, bo ruch w rodzinnym interesie jest nadal. Jest naszego klanu 15 osób, a jakie jeszcze rezerwy i perspektywy ho, ho...
Żeby nie zanudzać Was zwierzeniami załączę jeden wierszyk, który pisałam w moich opracowaniach o rodzinie.

Wspólna droga

Tak się zaczynała nasza wspólna droga:
Trochę kręta, trochę prosta,
trochę wesoła i radosna.
Zawsze razem ciągnęliśmy ten wóz,
wiatr w oczy zawiewał i w lecie i w mróz.
Bywało, że ciężko skrzypiały koła.
Jeden drugiego na pomoc woła.
Czasami było stromo, pod górkę
a mimo wszystko dom się zapełniał,
głosy zmieniały,
kwiliły cienko, to znów mutowały.
Był pierwszy ząbek, migdał bolący,
podarte buty, te dziury niechcący…
I trzy przyjęcia, szkoła muzyczna.
Oj, przy dzieciakach to praca fizyczna.
Walka z komuną, co krzywdzi rodziny,
religię niszczy, zamyka usta,
krzywoprzysięga i zabija duszę,
że ciężko było pamiętać muszę.
Aż wreszcie nożyce los wziął w swe ręce,
i pępowiny obciął dziecięce.
Teraz na własne nowe rachunki
żyją rodziny, w nich syny i córki.
Tak to po ciężkiej pracy z nas dwojga,
siadło do stołu już piętnaściorga.
I w imię Boże i z Matki troską,
niech aniołowie szczęście im niosą.
A my patrzymy, jak czas upływa,
jak pamięć ludzka zawodna bywa.
Chcemy ocalić od zapomnienia
ważne momenty i wydarzenia.
Jak je zapisać, jak je zachować?
Zbierać papiery, czy rejestrować?
Lecz przemijanie to rzecz oczywista,
kiedyś rzecz błaha, będzie nam bliska.
Bo przodek to nie wirtualne pojęcie,
To nie jest tylko cyfrowe zdjęcie,
Przodek to krew przelana i złożone kości,
i dzieci zrodzone i wzloty miłości.
Kochaną ręką kwiaty dawane,
cierpienia przez wieki, i łzy przelane.
Mądrością przodków ty chwalić się lubisz,
lecz błędy kryjesz, bo mogą gubić.
A ich zasługi pokazać chcesz wszystkim,
do naśladowania dalekim i bliskim.

Dziękujemy

Ania i Jurek

To ja jeszcze zyczę Państwu
wielu szczęśliwych wspólnych lat


Pozdrawiam Krysia